امروزه مخلوط کننده های جتی به علت داشتن برتری هایی در حال جایگزینی با سایر مخلوط کننده ها در بعضی از کاربردهای صنایع شیمیایی می باشند. از این رو بررسی پارامترهای تاثیرگذار در این مخلوط کننده ها دارای اهمیت می باشد. در این پژوهش، تاثیر قطر نازل در شدت های حجمی متفاوت جریان جت شونده و تاثیر زاویه تزریق جت، به طور آزمایشگاهی مورد مطالعه قرار گرفته اند. نتیجه های آزمایشگاهی نشان دهنده آن است که برای یک مخزن استوانه ای با ضریب شکل برابر یک (h/D=1) و تزریق جت از مرکز سقف مخزن، افزایش قطر نازل در یک جریان حجمی ثابت منجر به افزایش زمان اختلاط می شود، ولی روند بیشتر شدن با افزایش شدت حجمی جریان جت شونده، تضعیف می شود. همچنین نتیجه ها نشان می دهند که زمان اختلاط به زاویه تزریق جت بستگی دارد. تزریق با زاویه 20 و 30 درجه از مرکز سقف مخزن، دارای بلندترین طول های جت می باشند، که بر اساس پژوهش های انجام شده قبلی، مبنی بر کاهش زمان اختلاط با افزایش طول جت، کوتاه ترین زمان های اختلاط را نتیجه نمی دهند. این درحالی است که زاویه های تزریق 10 و 45 درجه دارای کمترین زمان اختلاط می باشند.

هدف این تحقیق شبیه سازی عملکرد، سیستم کنترل بردار تراست با استفاده ازنازل های دارای دو گلوگاه می باشد. هندسه نازل با ابعاد مشخص و جریان مافوق صوت تراکم پذیر با سه مدل آشفتگی مختلف و نسبت فشار معین شبیه سازی شده است. نتایج نشان می دهند که مدل آشفتگی SST K-ω رفتار جریان درون نازل های دارای دو گلوگاه را به درستی پیش بینی می کند. پس از اعتبارسنجی حل عددی و مقایسه نتایج بدست آمده با نتایج تجربی موجود، تاثیر پارامترهای موثر، نظیر طول شیار ناحیه تزریق جریان ثانویه و درصد دبی جرمی ثانویه تزریق شده، بر عملکرد نازل و سیستم کنترل بردار تراست به کمک نازل های دارای دو گلوگاه مورد تحلیل و بررسی قرار گرفته است. بررسی نتایج عددی بدست آمده نشان می دهد که با کاهش طول شیار، زاویه برداردهی و بازدهی سیستم کنترل بردار تراست افزایش می یابد. به طوری که با کاهش طول شیار و با تزریق 7% دبی جرمی ثانویه، مقدار زاویه برداردهی نازل از 12 درجه به 20 درجه می رسد. با افزایش طول شیار تزریق جریان ثانویه، ضریب تخلیه و ضریب تراست نازل افزایش می یابد. برای نمونه با چهار برابر نمودن طول شیار مقدار ضریب تخلیه نازل حدود 10% افزایش می یابد.از طرفی کاهش طول شیار و افزایش دبی جرمی جریان ثانویه منجر به کاهش ضریب تخلیه و ضریب تراست نازل می شود.

تزریق آب کربناته (آب اشباع از دی اکسیدکربن)، یکی از روش های ازدیاد برداشت است که در طول این فرآیند دی اکسیدکربن بدون ایجاد فاز جدیدی، از فاز آبی به فاز نفت منتقل می شود. به دلیل انحلال پذیری بیشتر دی اکسیدکربن در نفت نسبت به آب (در دما و فشار یکسان)، دی اکسیدکربن از آب به نفت منتقل می شود و در اثر انحلال دی اکسیدکربن در نفت، ویسکوزیته نفت کاهش یافته و درعین حال نفت متورم می شود که در بالا بردن میزان بازیافت نهایی موثر خواهد بود. در این میان، مطالعات اندکی اثر درجه سنگینی نفت را در تزریق ثانویه و ثالثیه آب کربناته در ماسه فشرده مورد بررسی قرار دادند. در این مطالعه سعی شده است با استفاده از انجام آزمایش های سیلاب زنی مغزه در دما و فشار مخزن با استفاده از نفت یکی از مخازن ایران، اثر سنگینی نفت در بازیافت بررسی شود. نتایج نشان می دهد با کاهش API و افزایش میزان گرانروی نفت اگر چه میزان بازیافت کلی چه در تزریق آب کربناته و چه در تزریق آب نمک کاهش پیدا می کند اما در تزریق آب کربناته به علت بهبود تحرک پذیری نفت نسبت به سیال تزریقی، عمکلرد تزریق آب کربناته نسبت به آب نمک افزایش پیدا خواهد کرد، به طوری که اگر تزریق به صورت ثانویه انجام شود میزان بازیافت نفت نسبت به حالت تزریق ثالثیه بیشتر خواهد بود. همچنین با سنگین تر شدن نفت اختلاف میزان بازیافت آب نمک و آب کربناته افزایش می یابد که بیانگر اولویت تزریق آب کربناته در مخازن نفت سنگین خواهد بود.

 در این مقاله به معرفی یک مورد ضایعه گرانولوم نکروبیوتیک پالیسیدینگ در پوست پسر بچه 6 ساله ای پرداخته می شود که با سابقه زخم پوستی جهت درمان اسکار هیپرتروفیک ناشی از ترمیم زخم مراجعه نموده و تحت تزریق زیرجلدی کورتیکواستروئید در محل ضایعه قرار گرفته بود. التهاب گرانولوماتوز در اطراف مواد اندوژن و اگزوژن بیگانه که در تماس مستقیم با ناحیه درم پوست قرار می گیرند یک واکنش بافتی معمول است. اگر چه تزریق کورتیکواستروئیدها به داخل پوست اغلب باعث پیدایش یک ماده گرانولار در درم می گردد ولی در برخی موارد نادر ممکن است منجر به یک واکنش گرانولوماتوز شده، از نظر هیستوپاتولوژیک ضایعه ای مشابه ندولهای روماتوئید و تحت عنوان گرانولوم نکروبیوتیک پالیسیدینگ (necrobiotic palisading granuloma) ایجاد نماید.